RATKO DMITROVIĆ: ALEKSANDAR

RATKO DMITROVIĆ: ALEKSANDAR

četvrtak, 11 oktobar 2012 12:40

Kralj je životom platio iluziju o "bratskim narodima" i velikom ujedinjenu južnih Slovena

Pre tačno 78 godina u Marselju je ubijen kralj Aleksandar Karađorđević. Bio je utorak, deveti dan meseca oktobra, 1934. godine. Prohladno popodne, sa blagim vetrom koji je dolazio sa mora. Brod sa jugoslovenskim kraljem pristao je uz francusku obalu oko 15 časova, a sat kasnije kralj napušta lađu. Na doku ga dočekuje ministar inostranih poslova Francuske Luj Bartu.

Svečana povorka kreće iz luke prema centru Marselja. Iz otvorenog automobila kralj otpozdravlja masi koja aplaudira. Kolona stiže na trg ispred palate Berze i u tom trenutku iz mase se izdvaja čovek sa velikim buketom cveća uzvikujući na francuskom "Živeo kralj, živeo kralj." Obezbeđenje ne reaguje, onaj čovek prilazi automobilu u kojem sedi kralj Aleksandar, staje na desnu papučicu kola, odbacuje cveće, u ruci mu ostaje revolver kojim počinje da puca. Ti meci će promeniti istoriju Balkana.

Deset minuta nakon 17 sati jugoslovenski kralj je umro. U operacionoj sali bolnice Božji dom izdahnuo je i ministar Bartu. U toku intervencije policije, na licu mesta, ubijen je atentator, Vladimir Georgijev Kerin, Bugarin, pripadnik terorističke organizacije VMRO, profesionalni ubica.

U Titovoj Jugoslaviji na ovom podatku završavala se priča o ubistvu kralja Aleksandra. Tek krajem osamdesetih, kada je ledeni oklop na komunističkom telu počeo da se topi i puca, šira javnost saznaje da su atentat pripremile ustaše na čelu sa Antom Pavelićem.

Aleksandra Karađorđevića ubili su oni kojima je najviše pomogao. Kralj je životom platio iluziju o "bratskim narodima" i velikom ujedinjenu južnih Slovena. Po okončanju Prvog svetskog rata, Srbija iz ruševina Austrougarske monarhije izvlači Slovence i Hrvate (koji nisu imali ni minimum šansi da stvore svoje države) žrtvuje sjajnu poziciju pobednika u tek okončanom svetskom sukobu i svoju državnost potapa u zajednici sa narodima koji su tu zajednicu, Kraljevinu SHS, prihvatili tek kao privremeno sklonište.

Samo retkim istoričarima poznata je činjenica da je određen broj oficira srpske vojske, početkom 1919. godine, izvršio samoubistvo ne mogavši da prihvati službu rame uz rame sa oficirima poražene austrijske vojske, Hrvatima koji su preko noći od gubitnika i zločinaca postali pripadnici pobedničke armije. Mnogi sa unapređenjima i odlikovanjima. Među takvima bio je i Slavko Kvaternik, isti onaj koji će 10. aprila 1941. godine, na Radio Zagrebu pročitati proglas o stvaranju ustaške Nezavisne države Hrvatske, a kasnije organizovati masovne likvidacije Srba i Jevreja.

Zbog čega je Aleksandar pravio Jugoslaviju, spajao ono što se, videlo se veoma brzo, ne može spojiti? Dostupni materijali, dokumenti, sećanja, arhivi velikih sila govore da je Jugoslavija bila tuđi projekat koji je Aleksandar, kao visokorangirani mason, morao da prihvati i sprovede u delo. Uzmimo da je tako, ali činjenice govore da su isti ti moćni krugovi još 1915. godine Londonskim ugovorom nudili Beogradu veliku Srbiju u čiji bi sastav ušao grad Split i cela jadranska obala od Splita do Drača u Albaniji. Ima i onih koji tvrde da je taj ugovor - postignut između Italije i sila Antante - bio samo papir "taktičkog karaktera", nesprovodiv u stvarnosti.

Bespredmetno je nakon svega spekulisati šta bi bilo da je bilo. Karađorđevići su i lično i u računu sopstvenog naroda platili strašnu cenu zablude o zajedničkom životu Južnih Slovena. Poražavajuće je i neshvatljivo da i danas, nakon svega što se dogodilo posle atentata u Marselju (NDH, genocid, Jasenovac, komadanje Srbije u Titovoj Jugoslaviji, raspad SFRJ, "Bljesak", "Oluja") i među Srbima ima onih koji smatraju da je Jugoslavija bila dobra građevina koju je srušio Slobodan Milošević.

Izvor Vesti, 10. 10. 2012.